Dwadzieścia pięć

Jade

- No.- powiedziałam do telefonu i czekałam na odpowiedź Gabe.

- Potrzebuję Twojej pomocy.

- Coś się stało?- przyznam, że lekko spanikowałam, ponieważ nigdy nie słyszałam żeby ta dziewczyna kogokolwiek prosiła o pomoc.

- I tak i nie. - zamilkła na chwilę.- Moja siostra... Ja się z nią pokłóciłam i Hania straciła dziecko.

- Ona była w ciąży?!- niemal krzyknęłam. Nie znałam tej dziewczyny osobiście ale z opowieści Gabe wydawała się być naprawdę odpowiedzialna.

- Tak i przeze mnie jej stan się zmienił...- nie wierzyłam, że to prawda, więc postanowiłam ją pocieszyć.

- Słuchaj to nie twoja wina, nie możesz...

- Jade przepraszam ale nie dzwonię po to żebyś mnie pocieszyła.

- W takim razie o co ci chodzi?- spytałam zrezygnowana.

- Chciałam wrócić do Polski żeby przemyśleć kilka spraw. Niestety rodzice się nie zgodzili ale wyczuli, że coś nie gra i postanowili przyjechać, oczywiście udało im się znaleźć lot w południe, więc pod wieczór będą w Londynie. Problem w tym, że Hanka i Bartek są w szpitalu, a ja tak jak i mieszkanie jesteśmy w rozsypce. Zostałam z tym wszystkim sama.- jej głos się załamał i usłyszałam płacz.

- Nie jesteś z tym sama, będę u Ciebie za pół godziny.

- Dziękuję i proszę nie mów nic Harremu ani reszcie.

- Jeżeli nie chcesz nie powiem ale czy rodzice wiedzą o tym wszystkim?

- Nie i nie powiem im. Dzwoniłam do Bartka i uzgodniliśmy, że Hanka pojechała z nowymi znajomymi na coś w rodzaju integracji.

- Ok, w takim razie do zobaczenia.

- Pa i jeszcze raz dzięki.- powiedziała i rozłączyła się. Ostatni tydzień nie był dla mnie najłatwiejszy ale nie mogłam zostawić tak bliskiej mi osoby samej. Czemu wszystko nie może być jak w filmie? Dlaczego nagle moi znajomi chcą do mnie wrócić, a ja po kilku godzinach rozmowy im wybaczam? Przecież wiem, że przy najbliższej okazji mnie skrzywdzą. Dlaczego Daren pomaga mi w nauce i czy ja się w nim podkochuje? On nawet nie jest w moim guście... Co się ze mną dzieje? z rozmyślań wyrwał mnie dźwięk telefonu, a na wyświetlaczu pojawiło się zdjęcie uśmiechniętego Liama.

- Cześć. - powiedziałam radośnie.

- Przepraszam, że dzwonię rano w niedzielę ale Harry nie może się uspokoić odkąd Gabe nie przyszła wczoraj na imprezę, a teraz do tego nie może się do niej dodzwonić. Wiesz może co się z nią dzieje?- słyszałam w jego głosie niepokój,

- Li, powiedz loczkowi, że z Gabrysiom wszystko ok.

- Jemu to nie wystarczy.

- Na razie musi.

- Dobra nie wnikam. - już chciałam się pożegnać, gdy dodał.- A wiesz może co z Niallem, bo on także od wczoraj się nie odzywał.

- Nic nie wiem.- zmartwiłam się.- Wybacz ale muszę kończyć, bo mam kilka spraw do załatwienia.

- To na razie. - odpowiedział i zakończył rozmowę. Nie chciałam dłużej zwlekać, więc szybko narzuciłam na siebie czarne rurki i starą bluzę.

Po niecałych czterdziestu minutach stałam pod drzwiami apartamentu kuzyna mojej przyjaciółki. Gdy zapukałam ku mojemu zdziwieniu drzwi otworzył mi Niall.

- Co ty tu robisz?- wydukałam.

- Wracałem do mieszkania, gdy zobaczyłem jak ze sklepu wychodzi Gabe. Była w tragicznym stanie, nie chciałem zostawiać jej samej. Po drodze opowiedziała mi o wszystkim. - powiedział i wpuścił mnie do środka.

- Wybacz ale ty też nie wyglądasz najlepiej.

- Wczoraj zerwałem z Faye.

Gabrysia

- I jak wyglądam? - spytałam, a dwójka moich przyjaciół pochwaliła mój wygląd. Miałam na sobie sukienkę w drobne kwiatki sięgającą do połowy ud, która była przewiązana paskiem oraz luźną kremową marynarkę. Dzięki Francuzce moja twarz i włosy wyglądały w miarę przyzwoicie.

- To my się będziemy zbierać. - mruknął blondyn i przytulił mnie, zaraz po nim dołączyła do nas Jade.

- Nie wiem jak mam wam dziękować. - powiedziałam z uśmiechem na twarzy.

- A od czego są przyjaciele? - na te słowa pojedyncza łez spłynęła po moim policzku.

- Niall.- zatrzymałam chłopaka przy drzwiach.- Powiedz Hazzie, że zadzwonię do niego i wszystko mu wyjaśnię.

- Pewnie, powodzenia.- odparł i wraz z dziewczyną opuścił mieszkanie. Na rodziców czekałam ponad godzinę.

- Gabrysiu jak ty ślicznie wyglądasz!- krzyknęła moja mama, gdy mnie tylko zobaczyła. Jak zwykle miała na sobie czarne spodnie i koszulę dżinsową.

- Tu muszę zgodzić się z mamą.- powiedział tata i przytulił mnie. Oprowadziłam ich po domu i wszyscy usiedliśmy na kanapie.

- Kochanie, razem z mamą martwimy się o ciebie. Chodzisz do szkoły dopiero tydzień, a już chcesz wracać do domu.

- Chciałam was odwiedzić.

- Masz problemy z koleżankami?- zapytała mama.

- O nie!- zaprotestowałam. - W szkole są naprawdę świetni ludzie. Oprócz tego poznałam prawdziwych przyjaciół.

- To pewnie wina jakiegoś chłopaka, niech ja go tylko dorwę. - tata podniósł się z miejsca, a ja postanowiłam na razie nic mu nie mówić o Harrym. 

- Tato nie mam żadnego chłopaka, a tym bardziej nie mam problemów.

- Może znowu pokłóciłaś się z siostrą? - tym razem mama zapodała nowy pomysł.

- Po części tak... - niestety nie dokończyłam, ponieważ usłyszałam dzwonek do drzwi.

- Idź, może to Bartuś. - mama ucieszyła się na samą myśl o tym. Wątpiłam jednak, że to mój kuzyn. Gdy otworzyłam drzwi do środka wskoczył nikt inny jak Harry.

- Czy ty wiesz jak ja się o ciebie martwiłem? Nie przyszło Ci na myśl żeby chociaż do mnie zadzwonić?!- nie dziwiłam się, że miał do mnie pretensje.

- Kochanie, możesz mi powiedzieć kim jest ten chłopak?- odezwał się tata, który nagle wraz z żoną pojawił się w korytarzu.

- Em... Mamo, tato to mój chłopak, ma na imię Harry. - powiedziałam ze spuszczoną głową i złapałam loczka za rękę.

[http://perfect-crazy-sweet.blogspot.com/]

Dziękuję Wam za te wszystkie cudowne komentarze, nawet nie wiecie jaki banan zagościł na mojej twarzy. 

Kolejny zapewne będzie w poniedziałek ;) 

+ pytanie : za co lubicie Gabe?