Dwadzieścia siedem

Faye

Siedziałam na łóżku i dopakowywałam ostatnie rzeczy, które były mi niezbędne. Już miałam zamknąć walizkę, gdy ujrzałam tatę.

- Wiesz, że Ci na to nigdy nie pozwolę?- spytał.

- Mam już osiemnaście lat. - pomachałam mu paszportem przed oczami. - Jakbyś nie pamiętał mam dzisiaj urodziny.

- Nie zapomniałem o nich ale nie wiem co się z tobą dzieje i jak mogę Ci pomóc.

- Tato, chcę spełniać swoje marzenia, a żeby Londyn był tylko wspomnieniem. - wiedziałam, że ojciec nie akceptuje Glorii jako koleżanki, ponieważ ma na mnie "zły wpływ". On nie rozumie jednak, że przy niej jedynej mogę być sobą.

- To wszystko przez Nialla? A może innych znajomych? Wierz mi, że wszystko może jeszcze się ułożyć. - do jego oczu napłynęły łzy.

- Podjęłam decyzję i wyjeżdżam do Los Angeles czy Ci się podoba czy nie. - na chwilę zamilkliśmy.- Skoro mowa o moich urodzinach, to kiedy dostanę dostęp do konta bankowego. Zawsze mi powtarzaliście, że odkładacie dla mnie pieniądze i dostanę je na osiemnastkę. - uśmiechnęłam się.

- Jeżeli stąd wyjedziesz, to nigdy...

- Nie rozumiem! Nie możecie mi tego zrobić.

- Myślisz, że nie wiem o narkotykach, które zażywasz? O alkoholu, od którego jesteś uzależniona? Rozmawiałem z mamą i postanowiliśmy, że pójdziesz na odwyk.- powiedział, a ja szybko chwyciłam walizkę i torbę.

- Nienawidzę was ale uda mi się bez waszej cholernej pomocy! - wykrzyczałam i wybiegłam z domu. Do spotkania z Glo miałam jeszcze kilka godzin, więc postanowiłam się przejść do pobliskiej kawiarni, gdzie zwykle przesiadywałam z Gabe. Po drodze zaczęłam zastanawiać się co się ze mną stało. Czy faktycznie aż tak się stoczyłam? Czy fakt, że zaczęłam mieć inne spojrzenie na świat aż tak wpłynął na moje kontakty z innymi? Czy przez Glorię żaden z moich przyjaciół nie złożył mi życzeń?  Szybko odegnałam od siebie te myśli i zajęłam miejsce w środku lokalu. Było piątkowe popołudnie, więc roiło się tu od ludzi.

- Sto lat. - usłyszałam za sobą i gdy tylko się odwróciłam ujrzałam Gabe.

- Dzięki, chyba. - odpowiedziałam. - Chcesz usiąść.

- Wątpię w to, że ty chcesz, więc dziękuję ale postoję. - podałam mi małe pudełeczko. - To dla Ciebie ale w sumie nie wiem dlaczego, po tym jak mnie ostatnio potraktowałaś powinnam omijać Cię szerokim łukiem.

- Śledzisz mnie? - skąd wiedziała, że mnie tu zastanie.

- Nie, przyszłam tu na kawę, a to chciałam Ci wysłać.

- Ale dlaczego? - nie była w stanie zrozumieć jaki miała w tym cel.

- Bo kiedyś się przyjaźniłyśmy, bo ciągle Cię lubię i widzę, że coś złego się z Tobą dzieje.

- Ze mną? Spójrz na siebie i swoje pseudo życie. - warknęłam i pomyślałam, że po tych słowach dziewczyna zostawi mnie w spokoju jednak tak się nie stało.

- Widzisz Faye, miałaś przyjaciół i ludzi, którzy Cię kochali. Teraz myślisz, że zostałaś sama ale nie jest tak.

- Tak jasne... Wszyscy wysyłają mi życzenia i cieszą się razem ze mną w dniu moich urodzin! Nie mam już nikogo.

- Masz mnie ale tym razem musisz sama uporać się ze swoimi problemami. - rzekła i wyszła z kawiarni. Siedziałam chwilę w ciszy i zaczęłam zastanawiać się dlaczego aż tak się zmieniłam. W końcu zrozumiałam o co chodziło. Całą sytuację można by nazwać EFEKTEM MOTYLA. Wszystko zaczęło się, gdy Niall zobaczył jak całowałam się  tamtym chłopakiem. Przez wiele dni nie miałam z nim kontaktu i jedyną osobą, która mnie rozumiała był Zayn. Prawie codziennie się spotykaliśmy i spędzaliśmy czas rozmawiając o naszych marzeniach i obawach. Wszystko byłoby dobrze gdyby mnie nie pocałował. Uciekłam bez słowa i trafiłam do klubu gdzie poznałam Glorię. Od tamtego momentu nienawidzę siebie i tego jaką osobą się stałam. Jak mogłam kochać kilka osób naraz?

Z rozmyślań wyrwał mnie głos kelnerki, która akurat podała mi wcześniej zamówiony napój.

- Dziękuję. - mruknęłam i wzięłam łyk jeszcze gorącej kawy. Do spotkania na lotnisku została mi jeszcze godzina, chciałam się powoli zbierać jednak przypomniałam sobie o jedynym prezencie jaki dzisiaj dostałam. Było to pudełeczko średnich rozmiarów obwiązane wstążeczką, gdy je otworzyłam pierwszą rzeczą, którą zobaczyłam była kremowa kartka.

Żebyś nigdy nie zapomniała o tym, że jesteś Faye Evans.

Kochamy Cię i tęsknimy. Wróć do nas jak będziesz gotowa.

Szczęśliwych urodzin

Gabe, Niall, Zayn i reszta ♥♥

Z oczy poleciały mi łzy jednak chciałam zobaczyć co mi dali. Były to zdjęcia, które przedstawiały mnie, rodzinę i przyjaciół. Każdy był podpisany.

My razem. Nasza pierwsza słit focia.

Pamiętasz jak uczyłyśmy się jeździć na
desce?

Świrnięte : Faye i Gabe 

Nie wiem skąd Gabe ma nasze zdjęcie.
Niall 

Twoja filmowa ściana ze
zdjęciami.

Chciałyśmy sobie wtedy zrobić sesję.
Niestety Niall i spółka nam przeszkodzili.
Nigdy nie zapomnę Danielle, która wylądowała
w wodzie.

Twój tata dał mi to zdjęcie jak pierwszy raz
u Ciebie byłam. Od tamtego czasu dużo
się nie zmieniłaś.

Sophie chciała wyglądać dokładnie
tak jak ty.

To zdjęcie zrobiłaś Niallowi na
pierwszej randce. Do tej pory pamiętam
jak świrowałaś widząc je. 

Kochamy te Twoje blond włosy! Szkoda, że
nie udało Ci się ich wtedy pokręcić. ♥

Ty + Zayn = Najlepsi przyjaciele forever.

Gdy skończyłam je oglądać, spakowałam je do torby i zadzwoniłam do Gabe, która niemal od razu odebrała.

- Dziękuję. - szepnęłam. - Ale muszę sobie wszystko poukładać i wrócę kiedy będę gotowa.

- Faye, uda Ci się. - powiedziała.

- Boję się, że jest już dla mnie za późno.

- Nie mów tak...- przerwałam jej.

- Ja już wybrałam swoją drogę życia. Ty też powinnaś.

- Nie zapomnij o nas.

- Nigdy. - odpowiedziałam poczym się rozłączyłam. Wzięłam swoje wszystkie bagaże i udałam się na lotnisko, gdzie miałam zacząć wszystko od nowa. 

No i wróciłam. Teraz zostaje z Wami do końca. W Marinie (cudowna Chorwacka wioska) był internet i udało mi się nabrać trochę inspiracji. 
Dziękuję Wam za tak liczne odwiedziny i komentarze, które znaczą dla mnie naprawdę dużo. 
Jest to ostatni rozdział pisany przez Faye jednak pojawi się ona. 
Do końca bloga coraz bliżej jednak będzie on niespodzianką. 

http://perfect-crazy-sweet.blogspot.com/ <---- ZAPRASZAM TUTAJ.