Trzydzieści trzy

Bartek

Wychodząc ze szpitala zastanawiałem się nad swoim życiem. Miałem wszystkiego czego potrzebowałem: przyjaciół, rodzinę i kochającą mnie dziewczynę mimo to czułem pewnego rodzaju niedosyt wiążący się z tym, że kazałem Gabrysi zmierzyć się z problemami, a sam tego nie zrobiłem. Od czasu kłótni z Crystal nie odezwałem się do niej ani słowem mimo, że pisała i dzwoniła. Wiedziałem, że już urodziła i nie chciała do mnie wrócić, a jedynie porozmawiać jednak ja w żaden sposób nie reagowałem na jej próby kontaktu ze mną. Bałem się, że uczucia do mnie powrócą kiedy ją zobaczę mimo to postanowiłem się z tym zmierzyć.

***

Po pół godziny doszedłem pod drzwi i zapukałem.

- Mamo znowu zapomniałaś kluczy? - w drzwiach po-jawiła się moja ex dziewczyna trzymająca na rękach małego bobasa, który bardzo ją przypominał. - Bartek to ty...

- Sam nie wierzę, że tu jestem. Mogę wejść?

- Oczywiście. - odparła i wpuściła mnie do środka. - Tak się cieszę, że cię widzę.

- Chłopiec czy dziewczynka? - zadałem pytanie wskazując na dziecko.

- Mała Sue. - pocałowała córkę w czoło. - Możesz sekundkę poczekać, a ja ją położę spać? - blondynka była szczęśliwa i nigdy nie widziałem jej takiej.

- Jasne. - odpowiedziałem i usiadłem na kanapie, gdy wróciła zacząłem rozmowę. - Przyszedłem tutaj, ponieważ chcę wszystko wyjaśnić. Chodzi mi o to, że zachowałem się okropnie.

- Bartek to wszystko była moja wina. - przerwała mi. - Widzisz, gdy byłam z tobą ćpałam i na niczym mi nie zależało. Wiem, zabrzmi głupio ale wtedy myślałam, że na tym polega młodość: szaleństwo, imprezy oraz beztroskie życie, dopiero gdy urodziła się Sue zdałam sobie sprawę z tego jaka byłam. Wierz mi, że nigdy nie chciałam cię zranić i zachowywałam się jak zwykła dziwka. - słysząc te słowa zrozumiałem jak się zmieniła, a jej z oczu zaczęły lecieć łzy. - Życie z rodzicami, których nie obchodzisz było cholernie ciężki. Zawsze robiłam wszystko żeby zwrócili na mnie uwagę ale to nie skutkowało, nie chcę być dla niej taką matką.

- Przepraszam, że nie zauważyłem tego, gdy byliśmy razem, byłem zapatrzonym w siebie dupkiem.- odpowiedziałem i przytuliłem się do dziewczyny.

- Myślisz, że możemy zostać przyjaciółmi i zacząć wszystko od nowa.

- Pewnie. - uśmiechnąłem się. - Wybacz, że pytam ale co z jej ojcem?

- Odszedł tuż przed porodem. Najpierw dręczyłam się, że to moja wina jednak potem zrozumiałam, że nie był nas godny. A co u ciebie?

- Jestem z Ja..- przerwał mi dzwonek telefonu.

- Witam dzwonię ze szpitala... - odezwał się lekarz leczący moją dziewczynę.

Hania

Siedząc przed laptopem przeglądałam stare zdjęcia Gabe, na każdym z nich miała gigantyczny uśmiech, nagle usłyszałam głośne pukanie do drzwi. 

- Idę. - wrzasnęłam. Gdy tylko je otworzyłam zobaczyłam Louisa. - Co ty tu robisz? 

- Też tęskniłem. - odpowiedział i mocno się we mnie wtulił, kilka minut później leżeliśmy w łóżku okryci wyłącznie cienką kołdrą. - Brakowało mi ciebie.

- No ja myślę. - uśmiechnęłam się. - Możesz mi jednak powiedzieć dlaczego nie jesteś u rodziców.

- Bo nie mogłem tam bez ciebie pojechać.

- Słucham? - prawie się zadławiłam. 

- Chcę żebyś ich poznała.

- Louis ale ja nie wiem czy to dobry pomysł.

- A niby dlaczego zły?

- Bo najpierw chcę z tobą porozmawiać. - odparłam i nie wiedziałam czy powinnam teraz wypowiadać te słowa.

- Kochanie co się stało?- chłopak poderwał się i spojrzał na mnie.

- Wszystko ci opowiem ale może gdzie indziej? - zaproponowałam z nadzieją w głosie.

- Ale...

- Żadnego ale, już idę się przebrać. - pocałowałam ukochanego w nos i pobiegłam do toalety. Gdy wychodziliśmy z apartamentu miałam na sobie długie brązowe kozaki, szarą sukienkę oraz czarny płaszcz.

- Możesz mi wreszcie to powiedzieć. - domagał się odpowiedzi.

- Nie chcę żeby to zadecydowało o twojej przyszłości. Wiem, że kochasz muzykę i nie chcę ci jej odbierać jednak sama sobie nie poradzę. 

- Haniu powiedz mi...

- Louis jestem w ciąży. - szepnęłam.

Gabrysia

Wychodząc z samolotu myślałam co powiem Hance, gdy się z nią spotkam. Wiedziałam, że muszę ją przeprosić.

- Gabryela Welnikowska? - spytał się mnie mężczyzna, który złapał moją walizkę jadącą po taśmie.

- Zależy dla kogo. - uśmiechnęłam się.

- Jest Pani proszona za mną.

- Nigdzie nie pójdę póki nie dowiem się o co chodzi.

- Nie wiem co się dzieje ale zapewniam, że nie grozi Pani żadne niebezpieczeństwo.- uznałam, że nie ma sensu po raz kolejny domagać się odpowiedzi, której tak czy inaczej nie dostanę. Szłam kilka dobrych minut aż zobaczyłam przed sobą drzwi.

- To tutaj. - oznajmił mężczyzna.

- Dziękuję. - odparłam i weszłam do środka. Spodziewałam się wszystkiego: zostanę oskarżona o przemyt narkotyków, w mojej walizce znajdują się podejrzane przedmioty, paszport się przedawnił ale na pewno nie oczekiwałam jego. Jak zwykle stał z uśmiechem i przyglądał mi się w ten charakterystyczny sposób.

- Nienawidzę cię. - warknęłam.

- Ty też nieraz mnie denerwujesz. - odpowiedział ze spokojem.

- Styles nawet mnie nie prowokuj.

- Co się stało, że wróciłaś do Londynu? - zapytał.

- Wierz mi, że to nie twoja sprawa.

- Stęskniłaś się za mną?

- Chyba śnisz. - uśmiechnęłam się. - Bardziej bym tęskniła za deszczem niż za tobą.

- Jesteś taka urocza kiedy się denerwujesz.

- Zaraz mogę ci pokazać moją mniej uroczą stronę.

- Przyszedłem tutaj żeby sobie z tobą wszystko wyjaśnić.

- Nareszcie będę miała spokój. - usiadłam na walizce i odgarnęłam włosy z ramion. - A więc od czego zaczynamy?

- Jak ci się podoba w Nowym Jorku?

- Jest cudownie. A jak w Londynie? - wiedziałam w jaką grę zaczął grać, więc postanowiłam zrobić to samo.

- Też nie narzekam. Ostatnio poznałem całkiem miłą dziewczynę.

- O to życzę szczęścia. Może kiedyś mnie z nią zapoznasz? - zrobiłam krótką przerwę. - Chyba, że ma czterdzieści lat, dwójkę dzieci i męża?

- A więc ciągle mi nie wybaczyłaś i coś do mnie czujesz.

- Nie, to nie to. Widzisz tak się składa, że wszyscy mówią, że od czasu naszego rozstania nie możesz się pozbierać i siedzisz w domu.

- Mam cię dość. - odparł i ruszył  stronę drzwi.

- Raczej nie możesz znieść mojego widoku, bo tak chciałbyś mnie pocałować. - chciałam uderzyć w jego słaby punkt, wstałam.

- Ochota na to przeszła mi w momencie kiedy przestałem do ciebie cokolwiek czuć.

- Naprawdę? Widzisz jakie te uczucia są ulotne.

- Myślisz, że nie wiem, że chcesz mnie sprowokować? Wiesz dobrze, że coś do siebie czujemy.

- Harry jak ty szybko zmieniasz zdanie. - westchnęłam i kolejny raz opadłam na walizkę.

- Założę się, że ciągle mnie kochasz. - przybliżył się do mnie, złapałam go za głowę i przyciągnęłam do ciebie.

- Czy gdyby tak było czułabym coś po tym? - spytałam i złączyłam nasze usta w długim pocałunku, na który tak długo czekałam.

I w ten sposób dotarliśmy do przedostatniego rozdziału. Chciałabym już teraz zacząć się żegnać i dziękować jednak wiem, że przyjdzie na to jeszcze czas. 

Powiem wam tak, mimo że jeszcze tylko jeden rozdział WSZYSTKO może się zmienić, więc nie bądźcie niczego pewni. 

Co do ostatniego rozdziału pojawi się on w piątek wieczorem/ sobotę rano i będzie dłuższy niż dotychczasowe. Potem już tylko będziecie słuchali tego co mam Wam do powiedzenia ♥♥♥