Szesnaście

Gabrysia

Obudziły mnie promienie słońca, ból głowy był nie do zniesienia, a wspomnienia wczorajszego dnia wróciły i sprawiły, że poczułam się jeszcze gorzej. Obróciłam się na drugi bok i zobaczyłam leżącego obok mnie kuzyna, który mi się przyglądał.

- Jak się czujesz? - zaczął.

- Okropnie.- odpowiedziałam i wymusiłam uśmiech.

- Gabrysia to musi się skończyć. Sam sobie z tym nie poradzę.

- Nie rozumiem.

- Rozmawiałem wczoraj z Hanką.

- A myślisz, że dlaczego się napiłam? Moja kochana siostrzyczka ma wszystkich w dupie i martwi się tyko o siebie.

- Słuchaj jej też nie jest łatwo. - mówił ale ja mu przerwałam.

- Zrezygnowała ze studiów!- krzyknęłam i wstałam z łóżka.

- Wiem. Za dwa dni Hania do nas przyjedzie. Również postanowiliśmy, że zostajesz na stałe u mnie.

- Mam akademik!

- Muszę mieć na ciebie oko. - powiedział i wyszedł z mojego pokoju. Wiedziałam, że żarty się skończyły i zdałam sobie sprawę z tego co się ze mną stało. Nie chciałam dłużej zastanawiać się co zrobić, a przejść do czynów. Szybko ubrałam się i wybiegłam z domu. Po kilkunastu minutach dobiegłam do szpitala gdzie właśnie miała dyżur moja lekarka. Wpadłam do sali, w której zazwyczaj miałam sesję.

- Gabrysia. Co się stało? Z tego co wiem kolejną sesję mamy dopiero w poniedziałek.- zaczęła kobieta.

- Wiem, ale ja mam problem i nie radzę sobie z tym. Wpadłam w alkoholizm. - lekarka spojrzała na mnie i odłożyła dokumenty.

- Cieszę się, że w końcu się przed sobą przyznałaś. - uśmiechnęła się. - Usiądź, powinnyśmy porozmawiać.

Faye

Pierwsza noc w nowym łóżku. Podobno sen w nowym miejscu bywa proroczy i jeżeli chcesz aby się spełnił nie możesz nikomu o nim powiedzieć. "Będzie trudno ale nie wygadam się" pomyślałam i podniosłam się. Weszłam do salonu, gdzie na stole leżała karteczka.

Pojechałem do pracy. Wrócę dopiero wieczorem, więc zorganizuj sobie czas. Nie gotuj obiadu bo zdemolujesz kuchnię.

Kocham cię, tata.

Uśmiechnęłam się sama do siebie i udałam się w stronę łazienki, niestety nie zdążyłam do niej dojść gdyż usłyszałam dźwięk telefonu.

Na wyświetlaczu zobaczyłam zdjęcie chłopka.

- Tak się cieszę, że jutro wracam i w końcu będę mógł się z tobą zobaczyć. - zaczął Niall.

- Ja też. - odpowiedziałam. - A jak u rodziny?

- Dobrze ale już wiem, że będę za nimi tęsknił. Może następnym razem pojedziesz ze mną?

- Pewnie . - odpowiedziałam i usłyszałam pukanie do drzwi. - Przepraszam ale muszę kończyć, bo ktoś się do mnie dobija.

- Do jutra. - powiedział i rozłączył się. Gdy otworzyłam drzwi zobaczyłam Pawła, który w reku trzymał miskę z ciasteczkami.

- Hej, co tu robisz? - spytałam.

- Jak ktoś się wprowadza sąsiedzi przynoszą ciasteczka.- podniósł miseczkę do góry.- Przynajmniej tak robią na filmach. - zaczęłam się śmiać i zaprosiłam chłopaka do środka. Wczoraj rozmawialiśmy długo i musiałam przyznać, że dogadywaliśmy się tak jakbyśmy znali się od lat.

- Przepraszam za mój strój ale dopiero co wstałam. - zademonstrowałam moją pidżamę, a chłopak tylko wskazał na swoje spodnie, które również wyglądały jakby w nich spał.

- Masz jakieś plany na dzisiaj?- zapytał.

- Miałam się spotkać ze znajomą ale dostałam od niej sms'a, że nie może.

- To może miałabyś ochotę się gdzieś ze mną przejść? - przez chwilę po głowie chodziły mi różne odpowiedzi. Był moim kolegą i w sumie bardzo chciałam spędzić z nim dzień jednak z drugiej strony miałam chłopaka i mogłoby to wyglądać dość dwuznacznie.

- Jasne. - odpowiedziałam po chwili. Szkoda, że wtedy nie wiedziałam, że to jedno słowo zmieni moje życie o sto osiemdziesiąt stopni.

Jade

Leżałam w łóżku i nic nie robiłam. Rodzice jak zwykle chodzili i szukali dla mnie serca, tak jakby je można było kupić. "W sumie to można ale trzeba mieć kasę" pomyślałam. Po chwili ujrzałam na korytarzu płaczącą dziewczynę, która usiadła na krześle tuż na przeciwko mojej sali. Poznałam ją po charakterystycznych włosach, była to Danielle, o której mówili ostatnio w programach plotkarskich. Widząc ją w takim stanie zrobiło mi się jej żali i z trudem wyszłam do niej.

- Hej, wszystko okej?- spytałam i usiadłam obok niej. Dziewczyna podniosła się i spojrzała na mnie.

- Tak, tak. - odpowiedziała ocierając łzy.

- Może zawołać lekarza?

- Nie, nie ma takiej potrzeby. A jak ty się czujesz, bo jesteś bardzo blada? - zaczęła.

- Też całkiem nieźle. - uśmiechnęłam się jednak poczułam ukłucie w klatce piersiowej i złapałam się w tym miejscu.

- Na pewno? - podniosła się i zaczęła wypatrywać pielęgniarki.

- Tak, mogłabyś mi pomóc dojść do łóżka?- spytałam. Zgodziła się i pomogła mi dojść i położyć się w łóżku. Myślałam, że od razu wyjdzie jednak została i usiadła przy mnie.

- Nie przedstawiłam się. Jade jestem.- podałam jej rękę, a ona odwzajemniła uścisk.

- Danielle.- odpowiedziała. - Przepraszam, że się pytam ale dlaczego tu jesteś?

- Urodziłam się z wadą serca, która teraz daje o sobie znać. Żebym przeżyła niezbędny jest przeszczep jednak moi rodzice nie są na tyle bogaci żeby przekupić lekarza, który dałby mi je.- ostatnie zdanie wypowiedziałam z odrazą.

- Och współczuję. - powiedziała. Zaczęłyśmy rozmawiać o wszystkim i o niczym po kilku godzinach rozmowy tematy się nie kończyły.

- A twoi znajomi?- zapytała. Wiedziałam, że odpowiedź jest nieunikniona.

- Kiedy się dowiedzieli, że wylądowałam w szpitalu urwali ze mną kontakt, ponieważ stwierdzili, że nie ma sensu żeby przywiązywali się do osoby, która nie dożyje następnego sylwestra. - powiedziałam i po policzku spłynęła mi łza. - A twoi? - Danielle była zmieszana i nie chciała nic powiedzieć, więc postanowiłam ją zachęcić. - Słuchaj ja bardzo lubię słyszeć o szczęściu innych. - wyszczerzyłam się.

- A więc mam chłopaka Liama, który jest najcudowniejszy na świecie.... - przez kolejne pół godziny opowiadała mi o koleżankach w tym o jednej - Gabe, którą ostatnio z nią widziałam oraz o chłopakach z jakiegoś tam zespołu. Niestety było już późno i musiałyśmy się pożegnać. Oczywiście wymieniłyśmy się telefonami i dziewczyna obiecała, że jutro mnie odwiedzi. Po raz pierwszy od dłuższego czasu zamknęłam oczy i zasnęłam szczęśliwa.

Gabrysia

Wychodząc ze szpitala poczułam ogromną ulgę. Wiedziałam, że czeka mnie dużo pracy ale wiedziałam również, że nie jestem sama. Lekarka kazała mi zadzwonić do siostry i powiedzieć co czułam gdy ta mnie zostawiła.

- Halo?- w słuchawce usłyszałam głos lekko zaspanej Hani.

- Cześć możemy porozmawiać?- spytałam.

- Oczywiście. Gabe posłuchaj....- przerwałam jej.

- Nie to ty posłuchaj. Jesteś moją siostrą i bardzo cię kocham jednak jestem na ciebie wściekła o to, że zostawiłaś mnie w najtrudniejszym momencie mojego życia. Teraz gdy cię znowu potrzebowałam ty zachowałaś się identycznie jak przed rokiem. Wiem, że nie jest ci łatwo ale uwierz mi, że czasem mogłabyś spojrzeć dalej niż na czubek własnego nosa i zastanowić się nad tym co robisz. Teraz nie mam ci nic więcej do powiedzenia, a ty zastanów się nad tym i porozmawiamy za kilka dni gdy przyjedziesz.- powiedziałam i rozłączyłam się. Następną osobą, do której zadzwoniłam był Bartek.

- Gabe, gdzie ty się podziewasz?- krzyknął na mnie.

- Przepraszam ale poszłam do szpitala do lekarki. - odpowiedziałam.- Obiecuję się zmienić.

- Słuchaj pogadamy jak wrócisz, okej?- powiedział, a jego głos zmienił się i wiedziałam, że nie jest na mnie już zły.

- Jasne, pa.- rzuciłam  i  włożyłam telefon do kieszeni. Postanowiłam wrócić na skróty przez park. W połowie drogi zobaczyłam mojego starego przyjaciela całującego się z jakąś dziewczyną na ławce.

- Paweł! - krzyknęłam. Było to dosyć głupie z mojej strony gdyż mu przerwałam jednak gdy chłopak wraz z dziewczyna obrócił się w moją stronę nie mogłam uwierzyć własnym oczom.

- Faye...- wyszeptałam, a blondynka  podniosła się i zaczęła biec w moją stronę.

- Gabe, to nie tak jak myślisz!- krzyczała w moją stronę. Nie czekałam aż zacznie się tłumaczyć z tego co właśnie zrobiła i pobiegłam co sił w nogach.

Przepraszam, przepraszam, przepraszam. Nie dodawałam dawno, a jak już się pojawił to taki se.

Bardzo dziękuję za : 22 KOMENTARZY ! 27 OBSERWATORÓW ! 5000 WEJŚĆ.

Jesteście wielcy ♥